Ik voelde het aan mijn kleine teen. Jongerencoach worden, dat was iets voor mij...
Afgelopen twee maanden heb ik een tiental(and counting) jongerencoachings gedaan en dat voelde aan als thuiskomen. Ik wist dat de vraag er was naar wat meer ondersteuning temeer omdat ik elke dag voel hoe onze tieners het moeilijk hebben. Dit is niet alleen aan corona te wijten, trouwens. Het heeft er wel toe bijgedragen.
Door elke dag tussen de tieners te staan heb ik in de loop van de afgelopen 20 jaar iets voelen veranderen, zonder exact te kunnen benoemen wat het nu eigenlijk was. Zoals de krant 'De Morgen' stelde, zijn het vooral de jongens in het middelbaar onderwijs die het vandaag de dag echt moeilijk hebben. (https://dossiers.demorgen.be/specials/jongens-toch/)
Op facebook kwam ik dan het volgende interessante artikel tegen: http://www.racinelutheran.org/wp-content/uploads/2019/12/PaP-A-Silent-Tragedy-article-PDF.pdf
Dr. Luis Rojas Marcos stelt daarin dat onze kinderen heel vaak een aantal zaken ontberen:
• emotionally available parents;
• clearly defined limits;
• responsibilities;
• balanced nutrition and adequate sleep;
• movement in general, but especially in open air;
• creative play, social interaction, unstructured gaming opportunities, and boredom spaces.
Heel vrij vertaalt ontbreekt het onze kinderen volgens deze psychiater aan: emotioneel beschikbare ouders, duidelijke grenzen, verantwoordelijkheden, een gebalanceerde voeding en dito slaap, beweging in het algemeen maar vooral in open lucht en creatief spel, alsook speelgelegenheid en een plaats voor verveling.
Als leerkracht voel ik aan dat ouders vaak met de beste bedoelingen (financiële ruimte creëren etc.) er niet altijd genoeg emotioneel zijn voor hun kinderen. Maar dat is wel ontzettend belangrijk in het weerbaar maken van onze kinderen en in hen klaar te maken voor de wereld van morgen. Op school botsen we als leerkrachten trouwens voortdurend met leerlingen die grenzen (willen) overschrijden. Er is dan ook vaak een lokroep naar regels vanuit die kant.
Tegelijkertijd praten mijn partner en ik vaak over Nina Mouton en mild ouderschap. Ik voel aan lijf en leden dat ik absoluut geen zenboeddhist ben en dat ik vaak mijn grens wil aangeven aan mijn dochter van 2. Toch probeer ik van ze allen te leren. De manier waarop mijn vrouw kan 'omdenken' is trouwens van een grootse orde.
Dr. Rojas Marcos stelt tenslotte dat we terug moeten naar onze basis. De smartphone weg van tafel, elke dag een spelletjes spelen, meer de buitenlucht opzoeken met onze kinderen. Vandaag ging ik twee keer met hen naar de speeltuin...daarna mochten ze even TV kijken...de weg is nog lang, maar ik bewandel hem met veel zin in de toekomst.

コメント